موتے نالوں بری جدائی مینوں یار سہائی
لطفَ خدائی لیسی بدلہ ہور نہ میرا کائی
ڈیرہ یار میرے دا اچا عالیشان جہانوں
کر فریاد اچیری ساری ہے جند درد دکھائی
باجھوں اکھر عشقے والے ہور نہ سبق پڑھائیوسُ
ربّ استاد میرے نوں دیوے نیکی تے وڈیائی
سوہنی صورتَ ویکھن کولوں منع نہ کریو بھائی
جمدیاں ایہہ عادت مینوں پاون والے پائی
ہے خوش واؤ سجن دی جاویں اندر باغ سجن دے
سرو آزاد میرے نوں آکھیں کر کے سیس نوائی
باجھ دیدار تیرے تھیں سجنا! خوشی نہ دسے خابے
مکھ وکھاویں نہ چر لاویں آویں برائے خدائی
ہے واؤ جا آکھ سجن نوں ہے بکّ باغ-ارم دے
کیوں کر سرگردانی مینوں وچ اجاڑاں پائی
آپ سئیاں وچ رل کے کھیڈیں مانیں موج نصیباں
کدے تے پچھ غریباں تائیں جو ہوئے صحرائی
شکر ویچن والا بنیا شالہ جگ جگ جیوے
کیوں نہیں پچھدا صلح نہ کردا طوطے بھکھ سکائی
مان حسن دا ٹھاکے تینوں ہے پھلّ شاخ گلابی
پچھ نہیں گلّ بلبل کولوں جو تدھ-کنِ سدائی
نال سئیاں دے رل کے جس دم مدھ خوشی دا پیویں
کر خاں یاد مینوں بھی جس نے سکدیاں عمر لنگھائی
خبر نہیں کی رنگ ایہناں دا کس سببوں نسدے
گوہڑے نین سیاح جنہاں دے کردے نہ اشنائی
حسن جمال کمال تیرے وچ ہور تمامی صفتاں
ہکو عیب وفا محبت نہیں اندر زیبائی
ہے واؤ جد باغ-ارم وچ جاسیں پاس پیارے
ہتھ بنھ عرض گزاریں اوتھے ہو کے میری جائی
میں نت درد تیرے دی آتش سینے اندر جالاں
تلیاں وچ کڑاہ غماں دے جیوں مچھی جل جائی
جے جگّ دشمن مارن والا توں ہک سجن ہوویں
موتوں ذرا نہ ڈرساں کرساں دم دم شکر الائی
جاں جاں عاشق پجے ناہیں محبوباں دے در تے
کد خلاصی کردا اس دی ظالم درد جدائی
جلوا روپ تیرے دا لٹدا متکی شاہ گداواں
ایسی صورتَ سوہنی تائیں مت کوئی نظر نہ لائی
توڑے دور پیا پردیسی یاد نہیں تدھ کیتا
میں مدھ پیواں سور تسانوں ہک دم نہیں خطائی
ہے خوش واؤ فجر دی آنیں خاک اوہدے درباروں
اس سرمے تھیں لے محمد اکھیں دی رشنائی
ایک تبصرہ شائع کریں