جہڑی سوچ دی لوڑ سی سانوں‘ اوہدا کال اے چاچا
تاں تے ساڈا ڈنگراں توں وی بھیڑا حال اے چاچا
مینوں توں ایہ سوچ کے دس کھاں اپنے دیس دے اندر
بے وسیاں تے بے حسیاں نوں کِتواں سال اے چاچا
مینوں چُپ کرا دیندے نیں‘ اوہنوں کُجھ نہیں کہندے
اوہ تگڑے دا پُتر وی تے کل دا بال اے چاچا
گھر گھر لگی اِٹ تے جے مزدور دا لہو نہیں لگیا
مینوں وی فر دس کھاں ایہدا رنگ کیوں لال اے چاچا
جو جمے آں سہندے پئے نیں ماڑے ای دُکھ سارے
اپنے پِنڈ تے رب وی خورے تگڑے نال اے چاچا
ہُن وی جے نہ لوکیں بدلے تے فر اس توں اگے
سدھی ساویں انھے کھوہ وچ انھی چھال اے چاچا
جہڑے باغ نوں لاندے رہ گئے توتے‘ مور تے چڑیاں
گرجھاں تے کجھ کاواں رل کے دِتا گال اے چاچا
نِت گلی چوں لنگھدا اے جو واء دے بُلے ورگا
باقی دا توں چھڈ‘ پر اوہدی ٹور کمال اے چاچا
سندھوؔ اِکو گل پُچھدا اے دُور کرن وچ سانوں
بندے ہُن تک سمجھے کیوں نہیں کہنندی چال اے چاچا
